امروزه در سراسر جهان، نگرانی‌های روز افزونی در خصوص اثرات مخرب فن‌آوری‌های نوین کشاورزی بر روی محیط زیست و منابع طبیعی و نیز قابلیت پایداری بلند مدت سیستم‌های زراعی وجود دارد. آلودگی و فرسایش خاک، آلودگی آب، استفاده بیش از حد از مواد شیمیایی، هدر رفت آب، کاهش ذخیره سفره‌های آب زیر زمینی، تخریب زیست بوم‌های طبیعی حیات وحش و مقاوم شدن آفات به آفت کش‌ها تنها بخش کوچکی از نگرانی‌های متخصصان محیط زیست، اکولوژیست‌ها، متخصصان کشاورزی، سیاستگذاران و عموم مردم هستند. در چند دهه اخیر با کاربرد بی رویه و نا به جای نهاده‌های شیمیایی در بخش کشاورزی و توسعه دامپروری فشرده که صرفاٌ برای افزایش تولید گسترش یافته‌اند نه تنها جایگاه انسان در قالب نگهبانان طبیعت زیر سؤال رفته بلکه عدم پایداری در تولید که ناشی از این نگرش است امنیت غذایی خود انسان را نیز به مخاطره انداخته است و امنیت غذایی یعنی اطمینان از اینکه همه مردم در همه اوقات به غذای اصلی مورد نیاز خویش به منظور تداوم یک زندگی سالم و فعال دسترسی مادی و اقتصادی داشته باشند و در خطر از دست دادن دسترسی خود نیز نباشند.