گندم نان (Triticum aestivum L.) از جمله غلات مهم جهان محسوب می‌شود. این گیاه در محدوده‌ی وسیعی از شرایط آب و هوایی کشور کشت می‌شود. در ایران به دلیل تأمین غذای غالب مردم از گندم و با توجه به سازگاری مناسب این گیاه به انواع مدیریت‌های زراعی، ایجاد شرایط مطلوب به لحاظ تأمین عناصر غذایی مهم، در راستای افزایش کمی و کیفی عملکرد گندم ضروری به نظر می‌رسد. تنش‌های مختلف محیطی شامل تنش‌های زنده و غير زنده سبب توليد راديكال‌های آزاد اكسيژن می‌شوند. از جمله اين تنش‌ها می‌توان به تنش نور شديد، تنش خشكی و شوری و حتی عوامل بيماری‌زا اشاره كرد (Karpinski et al., 2003). تنش شوری عاملی است كه به طور جدی توليد محصولات زراعی را در مناطق مختلف از جمله مناطق خشك و نيمه خشك محدود می‌كند. آبياری با آب‌های نامناسب و شور از مهمترين عوامل افزايش نمك و شور شدن خاك و در نتيجه ايجاد تنش شوری است. پاسخ گياهان به تنش شوری متفاوت بوده و به ميزان سميت و پتانسيل اسمزی نمك و مدت زمان تنش بستگی دارد ((Comba et al., 1998. جذب آب در گندم و جو با افزايش شوری كاهش می‌يابد، زيرا قابليت تراوايی ريشه كه توسط هدايت هيدروليكی سيستم ريشه بيان می‌شود، به طور معنی‌داری تحت شرايط تنش شوری کاهش می‌یابد (Pessarakli and Andres, 1994). مطالعات نشان می‌دهد كه سورگوم، گندم و نخود در مراحل رشد رويشی و اوايل رشد زايشی به شوری حساس بوده و در مرحله گلدهی دارای حساسيت كمتر و در مرحله پر شدن دانه كمترين حساسيت به شوری را دارند. بنابراين در مراحل حساس می‌توان برای آبياری از آب‌های با شوری كم و در مراحل مقاوم از آب‌های شور استفاده نمود (Bernstein et al., 1993). اثرات مخرب تنش شوری به دلیل کاهش پتانسیل اسمزی در محیط ریشه و تأثیر بر تعادل آبی گیاه و کاهش فشار آماس، در مراحل مختلف رشدی گندم توسط پژوهشگران زیادی گزارش شده است (Munns et al., 2006). در چنین شرایطی برای دستیابی به عملکرد مطلوب، پس از شناخت ویژگی‌های آب و خاک، اطلاع از رفتار گیاهان مختلف و سازوکارهای تحمل شوری امری بنیادی است (Allen, 1995). از این رو هدف از تحقیق پیش رو، بررسی تأثیر تش شوری بر جوانه زنی، برخی شاخص‌های رشد، میزان عناصر و آنزیم‌های آنتی اکسیدانی در گیاه گندم می‌باشد.