بر اين حقيقت واقفيم که بيوگاز به عنوان صورت پاک و تجديد¬پذير انرژي (به ويژه در بخش روستايي)، به خوبي مي¬تواند جايگزين منابع متعارف انرژي مانند سوخت¬هاي فسيلي شود. اما در عين وجود مزاياي متعدد، پتانسيل فن-آوري بيوگاز با محدوديت¬هاي خاصي نيز همراه بوده است. در اين ميان شايع¬ترين محدوديت¬هاي ممکن عبارتند از: زمان ماند هيدروليکي طولاني 50-30 روز، کاهش توليد گاز در زمستان، نوسانات شديد دماي شبانه روزي هاضم و غيره. براي غلبه بر اين مشکلات، محققان کوشيده¬اند تا اين محدوديت¬ها را به منظور مورد پسند واقع کردن اين فن¬آوري وافزايش توليد گاز بر طرف کنند. از زماني که علم بيوگاز پا به عرصه وجود گذاشته است؛ تاکنون راه¬کارهاي بيشماري براي بهينه کردن توليد بيوگاز ارائه گرديده، تا با ايجاد روشهاي مناسب علاوه بر به حداقل رساندن فرآيند هضم بي-هوازي، بتوان ميزان توليد بيوگاز را به حداکثر ممکن رساند. اين مقاله به بررسي تکنيک¬هاي مختلفي مي¬پردازد که مي-تواند به منظور افزايش ميزان توليد گاز از بستر¬هاي جامد به کار رود.