تحقیق حاضر از نوع تحقیق آمیخته (Mixed Methodology) است که به شیوه پیمایشی یا میدانی انجام گرفته. جامعه آماری مورد مطالعه شامل سه گروه دانشجویان تحصیلات تکمیلی، اساتید و کارکنان آموزشی در دو دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین اهواز و دانشگاه بوعلی سینا می باشند. برای جمع‏آوری داده‏های کمی از بین 200 نفر دانشجویان تحصیلات تکمیلی تعداد 174 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی و بر اساس جدول مورگان انتخاب گردیدند. برای جمع‏آوری داده‏های کیفی نیز 41 نفر اساتید و کارکنان آموزشی دو دانشگاه مذکور به شیوه هدفمند ملاکی بر اساس ملاک آشنایی با موضوع تحقیق انتخاب گردیدند. ابزار جمع‏آوری اطلاعات مورد نیاز در بخش کمی، پرسشنامه‏ای مشتمل بر چهار بخش بود که روایی یا اعتبار همچنین پایایی یا قابلیت اطمینان آن مورد بررسی قرار گرفته و میزان پایایی به مقدار 94 درصد (94/0=α) بدست آمد. ابزار جمع آوری داده‏های کیفی مصاحبه‏های نیمه ساختارمند بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده‏های حاصل از مصاحبه ها از روش تحلیل محتوای تلخیصی استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده های کمی نیز در دو بخش توصیفی و استنباطی انجام شد. نتایج نشان داد که نظام آموزش عالی کشاورزی برای پایدار بودن نیازمند مهیا بودن یکسری عوامل، ویژگی‏ها و شرایطی است که مهم ترین این عوامل در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی عبارتند از عوامل مالی و اعتباری، اشتغالزایی و کارآفرینی، بهره‏وری کشاورزی، مسایل اجتماعی، فرهنگ سازی، آگاه‏سازی زیست محیطی. همچنین یک نظام آموزش عالی پایدار کشاورزی می بایست چهار رکن اصلی یعنی آموزش، پژوهش، مدیریت و برنامه‏ریزی و مرکز پایداری را در شرایطی ایجاد نماید که این ارکان علاوه بر این که با یکدیگر در ارتباط دو طرفه باشند با شرایط محیط و جامعه نیز در ارتباط دو طرفه بوده تا بتوانند برنامه های خود را مطابق شرایط و نیازهای واقعی جامعه سازگار نمایند.