یک تحقیق در سال 1960، براساس گله¬ گاوهای نژاد هرفورد پایه¬گذاری گردیده شد و از سال 1986 الی 2000 جهت بهگزینی گوساله¬هایی با افزایش وزن در زمان از شیر گرفته شدن (W)، بدون افزایش وزن در زمان تولد (B)، صورت پذیرفت. داده¬های B و W در طول این 47 سال، از 2124 گوساله جمع آوری شده بود. اجداد شامل، 2369 حیوان می¬باشد. بهگزینی (Selection) فقط در نرها کاربردی و عملی بود. در مرحله اول (1993- 1986) توده-گزینش شده گاوهای نر با شاخص I=B+9374.76 RDG (افزایش روزانه نسبی) انتخاب شدند. از سال 1994 تا 2006، معیار بهگزینی برای گاوهای نر i، Ii=BLUPi (WD) – 2.33 BLUPi (BD بود، در صورتی¬که، BLUP برای عطف BV به ترتیب از (BD) B، (WD) W، بود. پیش¬بینی¬ها از 2 شاخصه مدل حیوانی با B که فقط با BD، و W با WD و WM (اثر افزایشی مواد) بود، به دست آمد. پاسخ به بهگزینی با استفاده از روش بيزين، به کمک نمونه¬بردار گیبس (Gibbs) برای 2-شاخصه مدل حیوانی شامل BD، BM، WD و WM، برآورد شد. برآورد خصوصیات وراثتی برای BD، BM، WD و WM به ترتیب 0/40، 0/23، 0/05 و 0/23 بود. همبستگی بین BD و BM نزدیک به صفر بود (0/01)، و بین WD و WM، مثبت بود (0/37). همبستگی بین BD و WD، 07/0 و همچنین، بین BM و WM، 58/0بود. دو روش برای برآورد و تخمین پاسخ بهگزینی مورد استفاده قرار گرفت. در هر دو دوره، BD کاهش یافت، درحالی که BM افزایش پیدا کرد. کاهش BD، به علت بهگزینی در دور دوم به نسبت دور اول، کمی بزرگتر بود. رگرسیون BV، باعث افزایش W به علت بهگزینی در هر دو مرحله شد، اما بهگزینی از سال¬های 1986 تا 1992 به نسبت سال¬های 1993 تا 2006، 21/6درصد بزرگتر بود. اثر مواد، WM را بیش از 3 برابر در مقایسه با WD در مرحله اول افزایش می¬دهد، اما تقریباً ارزش¬اش، مشابه و یکسان با WD در مرحله دوم است. اثر بالمر، با کاهش چشمگیری از کل ترکیبات واریانس در طول بهگزینی، مبین و آشکار گردید. بیان نمود که بهگزینی، BW را در زمان از شیر گرفتن در گله¬های گوشتی، افزایش می-دهد، اگرچه؛ عدم افزایش BW نیز در زمان تولد، عامل مؤثر مناسبی بود.