سرزمین یک منبع محدود و آسیب پذیر است، اما بسیاری از سودمندی های آن اگر درست مدیریت شود و استفاده صحیحی از آن به عمل آید، طولانی و قابل تجدیدند.آمايش سرزمين در واقع شامل اقدامات ساماندهي و نظام‌بخشي به فضاي طبيعي، اجتماعي و اقتصادي در سطوح ملي و منطقه‌اي است كه براساس تدوين اصلي‌ترين جهت‌گيريهاي توسعه بلندمدت كشور در قالب تلفيق برنامه‌ريزيهايي از بالا و پايين و با تكيه بر قابليت‌ها، توانمنديها و محدوديتهاي منطقه‌اي در يك برنامه‌ريزي هماهنگ و بلندمدت صورت مي‌گيرد اين رويكرد زمينه تعامل ميان سه عنصر انسان، فضا و فعاليت و ارائه چيدمان منطقي فعاليت‌ها در عرصه سرزمين را فراهم مي‌كند. در این تحقیق سعی شده است با تبیین چالشهای توسعه پایدار روستایی و تبیین مفهومی آمایش سرزمین ، به اهمیت توجه بیش از پیش به کاربرد آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشور پرداخته شود.