کاربری اراضی به عنوان یکی از مهم¬ترین ویژگی¬های بیوفیزیک و اقتصادی – اجتماعی در هر حوزه آبخیز به شمار می¬آید. استان چهارمحال وبختیاری به دلیل داشتن شرایط آب و هوایی خاص خود، منابع طبیعی غنی از جمله مرتع و جنگل¬های بلوط می¬باشد. مراتع این منطقه هر ساله علوفه مورد نیاز عشایر و دامداران منطقه به ویژه در زمان ییلاق را فراهم می¬نماید. این منطقه به دلیل رشد جمعیت، استفاده غیر اصولی و تغییرات اقلیمی متحمل تغییرات زیادی شده است. در این پژوهش به بررسی روند تغییرات کاربری اراضی مربوط به حوزه آبخیز دروهان (یکی از زیر حوضه¬های، حوزه آبریز کارون ) پرداخته شد. بدین وسیله از تصاویر ماهواره ای Landsat، سنجنده TM مربوط به سال 1986 و ETM مربوط به سال 2006 استفاده گردید. کاربری اراضی در کلاس¬های مرتع، خاک لخت، کشاورزی آبی، کشاورزی دیم استخراج گردید. در این راستا از نرم افزار های IDRISI Klimanjaro، ARC GIS 9.3و Googl Earth استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سطح اراضی کشاورزی آبی، اراضی کشاورزی دیم و زمین های لخت افزایش یافته و سطح اراضی مرتعی کاهش یافته است. در این تحقیق اراضی مرتعی با 21 درصد و خاک لخت با 9 درصد به ترتیب بیشترین وکمترین تغییرات را به خود اختصاص داده اند.