سمیت فلزات سنگین و تجمع آن‌ها در زنجیره‌های غذایی یکی از اصلی‌ترین معضلات زیست محیطی و بهداشتی جوامع مدرن امروزی است. اگر چه امکان اصلاح خاك‌هاي آلوده به فلزات سنگين با استفاده از تكنيك‌هاي شيميايي، فيزيكي و يا زیستی وجود دارد اما روش‌های فیزیکی و شیمیایی اصلاح مناطق آلوده به فلزات سنگین هزینه‌بر، وقت‌گیر و تخریب‌ کنند‌ه‌ی محیط زیست می‌باشند. از این رو، در سال‌های اخیر دانشمندان و مهندسین به فکر طراحی و توسعه‌ی تکنیک‌های زیستی‌ افتادند که بتوانند مکان‌های آلوده به فلزات سنگین را بدون آنکه بر حاصلخیزی و تنوع بیولوژیکی خاک اثرات سوئی داشته باشند، پاکسازی و تعدیل نمایند. گیاه‌پالایی از جمله تكنولوژي‌های سبز و دوست‌دار محيط‌زيست است كه از لحاظ اقتصادی مقرون‌به‌صرفه و از لحاظ انرژي كم ‌هزينه مي‌باشد. در این تکنیک از گیاهان خاصی جهت پاکسازی و یا تثبیت آلاینده‌های سمی استفاده می‌گردد. موثر بودن فرآيند جذب فلزات سنگين از خاك توسط گیاهان، وابسته به میزان دسترسی گیاه به فلز مورد نظر می‌باشد. لذا، در حال حاضر بیشتر تحقیقات صورت گرفته در زمینه‌ی گیاه‌پالایی فلزات سنگین بر افزایش سرعت پاکسازی این فلزات توسط گیاهان از طریق روش‌های شیمیایی یا زیستی متمرکز شده‌اند. در این مقاله، مروری کوتاه بر فن‌آوری گیاه‌پالایی و برخی از روش‌های افزایش کارآیی آن خواهیم داشت.