رابطه میان وضعیت منابع زیستی و سرچشمه های حیات با امنیت و سیاست ملی و بین المللی، موضوع اصلی ژئوپلیتیک است. بروز چالش هایی در زمینه محیط زیست در قرن بیستم زمینه ساز توجه مردم و دولت ها به مسائل محیط زیست گردید که از جمله آنها کمبود منابع آبی بود. آب تنها عنصری است که وجود آن برای تولید مواد غذایی، توسعه اقتصادی و بقای موجودات زنده ضروری است. منابع آب شیرین که برای مصرف استفاده می شوند، تنها 5/2 درصد کل آبهای جهان را شامل می¬شوند. فلات ایران سرزمینی خشک است؛ میانگین بارش در ایران با 250 میلیمتر در سال کمتر از یک سوم میانگین بارندگی در جهان است؛ اما پیش‌بینی‌های آب و هوایی حاکی از این است که در آینده خشک‌تر نیز خواهد شد. در واقع ذخیره و عرضه آب در ایران در حال کاهش است. این در حالی است که تقاضا برای آب در ایران روز به روز بیشتر می‌شود؛ به‌طور کلی آب بزرگ‌ترین محدودیت منابع در ایران و بزرگ‌ترین چالش زیست محیطی ایران در قرن 21 است. با از دست رفتن منابع آب زیرزمینی، بسیاری از بخش‌های کشور غیرقابل سکونت خواهد شد و پیامدهای آن ویرانگر خواهد بود. در این راستا کشور ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی خود در خاورمیانه و روند رو به افزایش جمعیت شهر نشین و بهره¬مندی از آبیاری سنتی در معرض خطر ناشی از بحران آب قرار داشته و مدیریت منابع آبی کشور در زمان حال و آینده به عنوان مهم ترین راهکار در جهت رفع این چالش زیست محیطی تلقی می گردد.. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به دنبال بررسی اهمیت مساله آب در قرن 21 بوده و سعی دارد تا ضمن بررسی وضعیت منابع آبی کشور ایران، راهکارهایی را در جهت کنترل بی رویه این ماده حیاتی با هدف جلوگیری از بحران کم آبی ارائه نماید. مطالعات صورت گرفته بیانگر این موضوع است که، کشور ایران به دلیل قرار گرفتن در اقلیم خشک و نیمه خشک و با توسعه شهرنشینی و رشد روزافزون مصرف آب شیرین، در سال های آتی با بحران کمبود آب مواجه خواهد شد. لذا شایسته است که در مورد نحوه مصرف این ماده حیاتی و کمیاب در کشور با حساسیت بیشتری برخورد شود .