فلزات سنگین به عنوان یکی از گروه های اصلی آلاینده های محیط های آبی در اثر فرآیند های طبیعی ونیز به طور عمده در اثر فعالیتهای انسانی به محیط های آبی راه می یابند (عسگری ساری و همکاران، 1391). بیش از 20 درصد از حدود 10 هزار گونه ماهی در معرض خطر قرار گرفته یا منقرض شده اند (الصاق. ا، 1389). فلزات سنگین از آبهای آلوده به رودخانه ها وارد شده ودر نهایت به دریا ها ودریاچه ها می رسند (Zhang and yi, 2012). فلزات سنگین به دو گروه فلزات واسطه همچون مس (Cu)، آهن (Fe)، روی (Zn)، نیکل (Ni) که عناصر ضروری هستند و دارای نقش مهمی در سیستم بیولوژیکی دارند در غلظت های پایین مفید بوده اما در غلظت های بالا سمی هستند و عناصر (کادمیوم (Cd)، سرب (Pb)، آرسنیک(Ar) و جیوه (Hg)) که حتی در غلظت های پایین هم سمی می باشند و برای فعالیتهای زیستی مورد نیاز نیستند (Zhang and yi. 2012; WHO, 1980 ). این عناصر طبق قوانین اتحادیه اروپا جز فلزات کاملا سمی می باشند (EC, 2001).