در فرایندهای صنعتی از فلزات سنگین به طور گسترده ای استفاده می شود. این عناصر بسیار پایدار بوده و می توانند در نسوج بدن تجمع پیدا کنند. سمیت، خاصیت سرطان زایی و کارسینوژن این عناصر اثبات شده است. با توجه به مخاطرات حضور فلزات سنگین در محیط زیست فرایندهایی جهت حذف آنها از پسماندهای مایع و جامد معرفی شده است. یکی از این فرایندها که به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد ترسیب شیمیایی می باشد. مقاله حاضر یک پژوهش مروری بر روی مطالعات انجام شده در خصوص استفاده از فرایندهای نوین ترسیب شیمیایی در حذف فلزات سنگین می باشد. فلزات سنگین عمدتا به صورت هیدراکسید و سولفید رسوب داده می شوند. هر چند که ترسیب به صورت سولفید نامحلول فلزات سنگین دارای مزایایی نسبت به شکل هیدراکسید آن می باشد اما به دلیل ملاحظات فنی و اقتصادی استفاده از ترسیب به صورت هیدراکسید رایج تر است. در سالهای اخیر مطالعاتی در خصوص استفاده از برخی پلیمرها، کمپلکسها و حتی باکترها برای انجام هر چه بهتر فرایند ترسیب شیمیایی صورت پذیرفته است. در این مقاله ضمن بررسی فرایندهای معمول ترسیب شیمیایی فلزات سنگین به بررسی مطالعات انجام شده و یافته های نوین در این زمینه می پردازیم.