سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران در افق 1404 هجری شمسی، ایران را کشوری توسعه‌یافته، با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه، با هویت اسلامی و انقلابی، الهام‌بخش در جهان اسلام و با تعامل سازنده و مؤثر در روابط بین‌الملل توصیف می‌کند. با ارتقای بهره‌وری می‌توان به رشد اقتصادی کشور افزود و جایگاه بین‌المللی ایران را ارتقا بخشید و به اهداف تعیین‌شده در سند چشم‌انداز دست یافت. در این راستا، یکی از منابع ارتقای بهره‌وری، رشد بهره‌وری نیروی کار، و ارتقای سطح بهداشت و سلامت نیروی کار بدین منظور می‌باشد. سلامت علاوه بر این‌که به عنوان یک حق در قانون اساسی مطرح شده است، به عنوان شکلی از سرمایه‌گذاری، ابزاری برای حفظ توانایی و بهره‌وری نیروی کار تلقی می‌شود. سلامت به صورت مستقیم با افزایش ذخیره افراد و به صورت غیرمستقیم با افزایش انگیزه ادامه تحصیل و یادگیری مهارت‌های بهتر، افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی را به همراه خواهد داشت. بنابراین انتظار بر آن است که با افزایش مخارج بهداشت و درمان خانوارها، شاهد بهبود وضعیت بهداشت و سلامت نیروی کار و در نتیجه، افزایش بهره‌وری نیروی کار باشیم. سطح تحلیل در پژوهش حاضر، استان‌های ایران و دوره زمانی آن، فاصله زمانی 1390-1385 می‌باشد. با استفاده از روش اقتصادسنجی داده‌های تابلویی، نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد که بین مخارج بهداشت و درمان خانوارها و بهره‌وری نیروی کار، رابطه مثبت و معنی‌داری وجود دارد. از نظر سیاست‌گذاری، یافته‌های پژوهش حاضر مبین لزوم توجه به بازشناسی مخارج بهداشت و درمان خانوارها، به منظور بهبود سطح بهداشت و سلامت نیروی کار و به دنبال آن، ارتقای بهره‌وری نیروی کار است.