برنامه های توسعه روستایی ،جزئی از برنامه های توسعه هر کشور محسوب می شوند که برای دگرگون سازی ساخت اجتماعی – اقتصادی جامعه روستایی بکار می روند از سوی دیگر توسعه روستایی را می توان عاملی در بهبود شرایط زندگی افراد متعلق به قشر کم درآمد ساکن روستا و خودکفاسازی آنان در روند توسعه روستایی دانست در گذشته بعضی مدیران و سیاست گذاران امر توسعه، صرفا بر توسعه کشاورزی متمرکز می شدند ، اگرچه توسعه کشاورزی در فرایند توسعه روستایی حائز اهمیت است اما امروزه نتایج نشان داده است که برای روستاییان مناطق گرم و خشک ایران و برای توسعه روستاهای این مناطق، به دنبال گزینه هایی غیر زراعی برای بالا بردن رشد اقتصادی و ایجاد کار و درآمد برای روستاییان از ضرورتهای حیاتی به شمار میرود. صنایع دستی یکی از سازو کارهای اقتصادی، به شمار می آید. برای تولید این صنایع ، از منابع داخلی مانند : نیروی کار، مواد اولیه و ابزار کار که هشتاد درصد تولید را فراهم می کنند؛ استفاده می شود. تولید صنایع دستی اثر مستقیم بردرامد ناخالص ملی دارد و هرگونه افزایش در میزان تولید و بهبود کیفیت ، در افزایش آن تاثیر می گذارد.
هدف اصلی این تحقیق اشتغال زایی و توسعه رشد اقتصادی در جوامع روستایی می باشد که در راستای رسیدن به این هدف با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی به بررسی وضعیت کارگاه های صنایع دستی در جوامع روستایی می¬پردازیم. نتایج حاصل از بررسی نشان می دهد که توسعه روستایی صرفا از طریق کشاورزی و زراعت محقق نمی شود بلکه باید با توسعه فعالیت های تولیدی همراه شود که کارگاههای صنایع دستی در این امر در حد زیادی تاثیر گذاراند، تا تفاوت درآمد شهرنشینان و روستانشینان افزایش نیافته و مهاجرت روستاییان به شهر کاهش یابد.