پل ها و آب بند ها از بناهای غیر مذهبی هستند که در ادوار گذشته در مسیرجاده های کاروانی ،راه های ورودی و رود ها ایجاد می شده اند.مهمترین پل ها در مسیر جاده های کاروانی و مکان هایی که طغیان آب رود خانه ها غیر قابل کنتر ل بوده ،بنا شده اند.دربین آثار تاریخی پل ها جزو آثاری هستند که مظلوم واقع شده و علیرغم پتانسیل بسیار بالایی که به سبب جذب همزمان اکوتوریسم ها و گردشگران تاریخی و فرهنگی دارند،چندان مورد مطالعه و توجه قرار نگرفته اند.از این رو، در این مقاله ابتدا به بررسی تاریخچه ی پل و پل سازی در دنیا پرداخته شده و سپس وضعیت پل سازی در دوره های مختلف تاریخی ایران بررسی گردیده و نهایتاً،پل فرهاد آباد قروه به عنوان یک سایت گردشگری،از نظر معماری و ویژگی های جغرافیایی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است.ساخت پل های سنگی به دوران قبل از رومیها بر می گردد که در خاورمیانه و چین پل های زیادی بدین شکل برپا شده است. در اروپا نیز اولین پل های طاقی را 800 سال قبل از میلاد مسیح، برای عبور از رودخانه ها از جنس مصالح سنگی ساخته اند.اغلب پل های ساخته شده توسط رومیها از طاقهای سنگی دایره شکل با پایه های ضخیم تشکیل یافته است.در ایران نیز رونق پل سازی تا قبل از ورود اسلام مربوط به دوره ی ساسانی می باشد که در این دوره پل سازی در ایران از رونق خاصی برخوردار بوده است و در دوره های تاریخی پس از اسلام نیز دوره ی صفویه از دوره هایی بوده که پل و پل سازی ازشکوفایی خاصّی برخوردار بوده است. پل فرهاد آباد که در روستایی به همین اسم و بر روی رودخانه تلوار، از شاخه های رودخانه قزل اوزن واقع شده،قدمت چندصد ساله دارد اما به سبب ویژگی های معماری و رونقی که پل سازی در دوره ی صفویه داشته،ساخت آن به این دوره نسبت داده شده است.این پل از نوع پل های جناقی و دارای 8 دهانه می باشد که دهانه وسطی از سایر دهانه ها بزرگتر می باشد.پل فرهاد آباد قروه به سبب سبک خاص معماری، پتانسیل تبدیل شدن به یک سایت گردشگری فرهنگی-تاریخی را دارست.همچنین، به سبب طبیعت بکر محیط اطراف آن، قابلیت جذب اکوتوریسم را نیز دارد.