با توجه به رشد روزافزون تکنولوژی و مطرح شدن انرژی های پایدار و کاهش منابع انرژی های فسیلی موجود در کره زمین، بی توجهی به اکوسیستم و بر هم زدن توازن طبیعی؛ محیط زیست در معرض تهدید جدی قرار گرفته است. در این راستا با استفاده معقول از منابع مناسب انرژی های پایدار(خورشید، آب، باد، بیوگاز و ...) می توان به طراحی معماری مناسب و دوستدار محیط، به حفظ منابع طبیعی محدود کمک نمود و باعث بهبود کیفیت محیطی شد. کیفیت، اساس طراحی پایدار می باشد. کیفیت مطلوب بدون توجه به طبیعت فراهم نمی شود. رسیدن به استانداردهای بالای کیفیت، امنیت و آسایش که در واقع سلامت انسانها را تامین می کند از مهمترین اهداف معماری دوستدار محیط است. پژوهش حاضر تلاش در جهت روشن ساختن هر چه بهتر مفهوم پایداری زیست محیطی و معیارهای آن به خصوص معیارهای ظرفیت قابل تحمل محیط و نیز کاربرد انرژی های پاک در معماری دوستدار محیط و نگهداشت انرژی می باشد.جهت دستیابی به این پژوهش روش بکارگرفته شده«استدلال منطقی» با استفاده از روش کیفی و با رویکرد«تحلیلی-توصیفی» می باشد. در نهایت ضمن نتیجه گیری، به چگونگی ترویج معماری دوستدار محیط جهت رسیدن به ارتقاء سطح کیفیات محیطی در پیشبرد اهداف توسعه پایدار پرداخته است.