شهر پایدار شهری است که به جنبه های کالبدی و فیزیکی و توسعه ی بهینه آینده ی شهر توجه داشته باشد. در ایران اکثر شهرها دارای بافت تاریخی و دانه های ارزشمندی هستند که نیازمند این توجه اند. حفاظت از ثروت ها و میراث فرهنگی در گذشته امری آیینی شمرده می شد اما اکنون پس از گذشت سال ها با شکل گیری نظریات و تئوری های مرمت معماری این امر شکل تازه ای به خود گرفته است، به گونه ای که امروزه در طرح های توسعه ی شهری نیز به بافت ها ی تاریخی و دانه های ارزشمند آن تا حدودی توجه می شود. حوادث طبیعی از جمله زلزله از مواردی هستند که همواره موجودیت شهرها و میراث فرهنگی را تهدید کرده اند. به همین جهت برنامه ریزی جهت حداقل خسارت ناشی از این حوادث در شهرها در صورت وقوع لازم به نظر می رسد. این نوشتار برآن است تا پیشنهادات ارائه شده در طرح توسعه منطقه 12 شهر تهران را به عنوان تاریخی ترین بخش آن، برای حفاظت از میراث فرهنگی در برابر زلزله مورد بررسی قرار دهد و در ادامه و بر اساس موارد ذکر شده در نشریه 360، پیشنهاداتی جهت بهسازی لرزه ای ساختمان های تاریخی با مصالح بنایی در برابر زلزله ارائه کند. در پایان با بررسی موارد پیشنهادی و با رعایت محدودیت های استفاده از روش های مختلف جهت حفاظت از بناهای تاریخی گزینه های نهایی ارائه می شود.