در چند دهه اخیر و مواجهه با بحران اتمام سوخت های فسیلی و انرژی های تجدید ناپذیر توسعه و توسعه یافتگی هدف اصلی معماران و طراحان شهری قرار گرفته است. چنانچه توسعه را حرکت کل نظام اجتماعی به پیش یا ارتقای مستمر کل جامعه به سوی زندگی بهتر و انسانی تر بدانیم؛ انسان در محور این حرکت و ارتقا قرار دارد. اما توسعه در استمرار زمانی و در پوشش همگانی مطلوب است. توسعه باید نیازهای کنونی همه جوامع را، بدون فدا کردن توان نسل های آتی در تامین نیازهای خود، و بدون آسیب رساندن به محیط زیست ، تامین کند. چنین توسعه ای توسعه پایدار و ماندنی است. اکنون نگرشی نو برجهان حاکم شده است: اگر توسعه فرایندی مطلوب است، باید برای همه، و در هماهنگی با طبیعت صورت گیرد تا پایدار باشد. بنابراین موضوع اصلی توسعه پایدار این است که چگونه می توان به توسعه ای مستمر دست یافت.
با توجه به اینکه بیش از 50 درصد از انرژي هاي مصرفی مربوط به ساختمان هاست از این رو نقش معماران و طراحان شهري در این راستا ، وظیفه اي بسیار حساس می باشد. (یوسفی 52:1388)پایداری اکنون اولویت اول در قوانین حاکم بر برنامه ریزی شهری است و اصول پایداری که اکنون مورد توجه معماران و شهرسازان قرارگرفته در کنفرانس بین المللی «توسعه و محیط زیست» در ریودوژانیرو در سال1950 ، مورد توافق و امضا قرار گرفته است. دراین پژوهش از رویکرد « توصیفی و تحلیلی » استفاده شده است که ابزار « گردآوري داده » شامل: « مطالعات کتابخانه اي و اسنادي » و اطلاعات پیرامون موضوع می باشد.در پایان نیز نکات و روشهایی برای حصول معماری پایدار و در نهایت توسعه پایدار بیان شده است.