توسعه پایدار به عنوان یکی از شاخص‌های مهم در برنامه‌ریزی شهری، تغییرات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیربنایی و رفاهی را در سطح محلات، نواحی و یا مناطق یک شهر نشان می‌دهد. دستیابی به عدالت فضایی در توزیع خدمات شهری، جهت تخصیص عادلانه هزینه‌های اجتماعی و برابری استفاده از ظرفیت‌های محیطی، یکی از اهداف مهم برنامه‌ریزان شهری است. این پژوهش نیز به بررسی توزیع خدمات عمومی از منظر عدالت فضایی و دسترسی به توسعه پایدار در مناطق ده‌گانه شهر تبریز پرداخته است. روش عمده در پژوهش حاضر، به صورت توصيفي – تحليلي بوده و داراي رويكرد كاربردي هست.در جمع‌آوری داده‌ها از روش کتابخانه‌ای و اسنادي استفاده شده است و در انتخاب شاخص‌ها، نظر كارشناسان مربوطه، ملاك عمل قرار داده شده است. در مطالعه صورت گرفته براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تكنيك تصمیم‌گیری چند معياره (TOSIS) كمك گرفته شده است. بر اساس نتایج به دست آمده از تجزیه تحلیل 7 شاخص خدمات عمومی مورد مطالعه در بین 9 منطقه شهر تبریز، منطقه 2 از بالاترین سطح برخورداری از خدمات شهری در بین مناطق برخوردار است و بعد از آن، مناطق 5، 6 و 8 از برخورداری قابل قبولی برخوردارند. بر این اساس وضعیت برخورداری مناطق 1، 4 و 3، نیمه برخوردار می‌باشد و مناطق 7 و 10 در حد پایینی از برخورداری قرار دارند. بنابراین داده‌های مربوط به شاخص‌های خدمات عمومی عدم انطباق آن را با عدالت فضایی نشان می‌دهند، از این رو مدیریت شهری تبریز نیازمند توجه به مناطق محروم در شاخص‌های مرتبط است.