همراه با رشد سریع شهرنشینی و بروز مشكلات روز افزون ، امروزه شهرها با چالش های زیادی چون فقر ، آلودگی زیست محیطی، بیكاری، عدم امنیت و... رو به رو شده اند، از طرفی طبق پیش بینی سازمان ملل که برآورد کرده است تا سال 2030 حدود 60 درصد مردم جهان در نواحی شهری زندگی خواهند کرد؛ آشکار است که مدیریت شهری با رویكرد سنتی و با ساختار متمرکز، بدون توجه به مشارکت شهروندان و با راه حل های پیشین قادر به حل این چالشها و مشکلات نخواهد بود. چالشی که خود تابعی از تغییر و تحول های فناورانه، جمعیتی، اقتصادی و سیاسی و بین المللی محسوب می گردد. در نتیجه تنها راه برون رفت از این چالش های شهری، تحول در ساختار مدیریت شهری با رویكردی نو به آن است که از آن تحت عنوان «حكمروایی شایسته شهری» یاد می شود.که به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت معرفی می شود. حكمروایی شهری به عنوان فرآیند مشارکتی توسعه تعریف می شود و به موجب آن همه ذینفعان شامل حكومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی تمهیداتی را برای حل مشكلات شهری فراهم می آورند که نتیجه آن رفع ناپایداری توسعه شهری، رفع ناپایداریها از بدنه نهادهای مدیریتی، برنامه ریزی شهری، کارآمد سازی و مسئولیت پذیری بیشتر در اداره امور شهری و تفویض قدرت، وظایف و صلاحیت ها به حكومتها و سایر ذی نفعان محلی خواهد بود. بنابراین عدم تمرکز، مشارکت همگانی، شراکت بین شهر، دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی که ابزارهای اصلی نبرد شهرها برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و پایداری است را در پی خواهد داشت. در این پژوهش به الزامات و اهداف و ضرورت حکمروایی شایسته اشاره شده و در نهایت این نتیجه حاصل آمد که رسیدن به پایداری و توسعه شهری جز با حکمروایی شایسته که در گرو مشارکت و بسیج امکانات محلی می باشد؛ تحقق نمی یابد.