عدم تطابق ساختمان با شرایط اقلیمی موجود یکی از عواملی است که منجر به بحران انرژی و صرفه جویی در مصرف آن به ضرورت تبدیل شده. باكاربرد انرژي هاي پايدار در ساختمان مي توان مصرف انرژي را كاهش داد. ساختمان در كنار طبيعت نه به جاي طبيعت الگويي است كه مي تواند راهنماي ما در دستيابي به توسعه پايدار باشد. دراين ميان معماري سنتي كه همواره با طبيعت ارتباطي صميمانه داشته، با بهره گيري از انرژي هاي تجديدپذير، آسايش فضاي داخلي را بدون استفاده از دستگاه هاي آلوده كننده امكانپذير مي ساخته است. بهره گيري از انرژي زمين گرمايي و استفاده از خانه هاي زيرزميني از جمله اين موارد مي باشند. در معماري سنتي ايران از زمين به عنوان يك عايق هميشگي استفاده كرده اند كه مي تواند به عنوان الگويي دراستفاده از انرژي هاي نو و طراحي پايدار عمل كند. وجود معماري دستكند در روستاهاي ميمند و كندوان و نيز فضاهاي زيرزميني در خانه ها نمونه هايي در اين زمينه اند. در تحقیق حاضر از روش تحلیلی-توصیفی استفاده شده است. روش و ابزار مورد استفاده تحقیق نیز از روش کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب و مطالعه موردی می باشد، بدین منظور به بررسي الگوهاي ارزشمند در معماري سنتي ايران، با تاكيد بر انرژي زمين گرمايي پرداخته می شود، همچنين در اين راستا به معرفي حالت هاي مختلف استفاده از زمين به عنوان اقامتگاه اشاره شده است. در انتها به جمع بندي و ارائه راهكارهاي كاربست اقليم و بهره گيري از زمين و انرژي آن در طراحي معاصر به منظور دستيابي به توسعه پايدار می پردازیم.