دردهه اخیر باپیشرفت علم وتکنولوژی و رشد قابل توجه جمعیت در جهان، سبب توجه ویژه به مسائل آموزشی وفضاهای آموزشی کودکان ونوجوانان شده، اما متاسفانه در ایران بیشتر فضاهای اموزشی مانند مهد کودک ومدارس که می توانند در شکوفایی خلاقیت کودکان ونوجوانان موثر باشند، در فضاهایی با کاربریهای غیر آموزشی ونامناسب به لحاظ محیطی مثل فضاهای مسکونی وتجاری احداث می شوند.این فضاها در چنین مکانهای نا مناسبی باعث عدم شکوفایی استعداد و خلاقیت درکودکان می گردد.واین استعدادها که به عنوان سرمایه ملی جامعه هستند بصورت نهفته باقی می مانند،هدف از این تحقیق دستیابی به اصول طراحی فضاهای ویژه کودکان با تاکید بر بهره گیری از قابلیت های محیطی بر ذهن ورفتار کودکان ورویکرد ارتقاء خلاقیت در آنان است.طراحی فضایی که کودک در آن بتواند درست فکر کند آزادانه بازی کندو در کمال امنیت به تجربه نا کرده ها بپردازد.در این تحقیق ابتدا به تعریف خلاقیت و خصوصیات کودک خلاق و عوامل افزایش خلاقیت و تاثیر شناخت روانشناسی کودک بر ایجاد خلاقیت پرداخته می شود. وسپس مراحل معیار رشد انسان از دیدگاه ژان پیاژه و رابطه کودک و معماری که بستری مناسب برای خلاقیت کودکان است مورد استنتاج قرار میگردد و در آخر به بررسی وعدم عواملی چون فضاهای باز، محوطه بیرونی و عناصر محرک مثل نور ورنگ وآب وگیاهان و... که می تواند موجب خلاقیت کودکان باشد، در مراکز فرهنگی کودک پرداخته می شود.