بخش کشاورزی به عنوان یکی از زمینه¬های توسعه مناطق می¬تواند در کاهش شکاف منطقه¬ای و برقراری توازن و تعادل و بهبود شاخص¬های توسعه در نواحی مؤثر باشد. سؤال اصلی پژوهش حاضر این است که استان سیستان و بلوچستان چه قابلیت¬هایی در بخش کشاورزی دارد و چگونه می¬توان این بخش را در این منطقه رونق بخشید. نوع تحقیق کاربردی- توسعه¬ای و روش بررسی آن کتابخانه-ای و پیمایشی است. با بهره¬گیری از مدل SWOT که از جمله مهم¬ترین مدل¬های برنامه¬ریزی راهبردی محسوب می¬شود، نقاط قوت، ضعف، فرصت¬ها و تهدیدهای بخش کشاورزی در این منطقه بررسی و پس از آن مدل مکمل QSPM برای اولویت¬بندی راهبردها و تعیین مناسب¬ترین راهبرد بهره گرفته شد. جهت تعیین وزن¬های عوامل SWOT پرسشنامه¬ای بر اساس مقیاس لیکرت بصورت 5 گزینه¬ای طراحی و توسط 20 نفر از کارشناسان و خبرگان بخش کشاورزی در سطح استان سیستان و بلوچستان تکمیل شده است. نتایج تحقیق نشان داد مهم¬ترين فرصت در بخش كشاورزي استان سیستان و بلوچستان موقعیت جغرافیایی و مرزی بودن استان با امتیاز وزنی 0.194 و در زمينه¬ي تهديدات، وجود شغل¬های کاذب و درآمدزا در مقایسه با کشاورزی ( قاچاق سوخت، کالا و مواد مخدر) با امتياز 0.091 به عنوان مهم¬ترين گزينه، و مهم¬ترين نقطه قوت، تنوع اقلیمی و گستردگی عرصه فعالیت¬های بخش کشاورزی و منابع غنی ژنتیکی و گونه¬های گیاهی و دامی در سه منطقه سیستان، بخش میانی و بلوچستان، با امتیاز بالای 0.201 و عدم دسترسی به تکنولوژی¬های پیشرفته صنعتی و کشاورزی و استفاده از روش¬های سنتی در منطقه مورد مطالعه با امتیاز وزنی 0.094 به عنوان مهم¬ترين نقطه ضعف كشاورزي استان سیستان و بلوچستان قلمداد شدند. نهایتاً استراتژی¬های محافظه¬کارانه مناسب¬ترین استراتژی¬ها برای توسعه پایدار بخش کشاورزی استان سیستان و بلوچستان، انتخاب شد که پس از اولویت¬بندی استراتژی¬های مذکور، توسعه اراضی کشاورزی در منطقه بلوچستان به علت عدم مشکل کمبود آب با میانگین 170/2، به عنوان بهترین استراتژی پیشنهاد شده است.