اگر ما به دنبال ایجاد مکان هایی جاذب، با کیفیت و پایدار هستیم که در آنها به کار و زندگی پرداخته و به آرامش برسیم، طراحی ساختارهایی پایا و مطلوب امری ضروری است. طراحی شهری نیز در درجه اول عاملی مهم و بنیادین در تحقق« نوزایی شهری» می باشد و در درجه دوم توده های منظور شده در میانه ی فضاهای پاسخ ده به نیاز جوامع شهرنشین در روزمرگی حال و آینده. امروزه مکان های الهام بخش و برانگیزاننده که با نیکی از آنها یاد می شود و جوامع محلی قادرند در آنها رشد کرده و شکوفا شوند، هواخواهان بی شماری دارند. برای دستیابی به این مهم، باید تحولی فرهنگی را ایجاد نماییم به لحاظ کاربرد منابع، مصرف انرژی، توسعه منابع زیرساختی، تجدید پذیری منابع و ارزیابی چرخه عمر از گام نخست(طراحی) تا مرحله بهره برداری و مدیریت احیاء پس از دوره مصرف. در واقع هدف از این پژوهش نگاشتن ملزومات طراحی و ساخت پایدار در گام نهادن به چهار مرحله از پایش زیرساختی یعنی: کاهش، استفاده ی مجدد، بازیافت و احیاء می باشد که با استفاده از روش جزء نگری در کلیات منابع مکتوب و بهره گیری از سازش های موردی موفق تحقق پیدا نموده است.