اگرچه در جهان معاصر، پايداري و توسعه پايدار مباحثي نوين هستند اما با جستجو در معماري سنتي ايران درمي يابيم كه در تمدن ايران زمين، پايداري از ديرباز مورد توجه بوده است، اين رويكرد در معماري سنتي ايران با گرايش به سمت پايداري بوم شناختي راه حلهاي بسيار منطقي و همساز با اقليم را جهت دستيابي به اين امر ابداع نموده است. پيشينيان ما براي رفع نيازهاي خود در برخورد با محيط زيست بسيار آگاهانه عمل نموده و با استفاده از عناصر كاركردي نوين زمان خويش و بدون لطمه به محيط زيست از كمترين امكانات بومي بهترين بهره را برده اند، يكي از اين عناصر كاركردهاي بسيار مهم در معماري سنتي كوير ايران « بادگير » است، بادگيرها كه نشان از پايداري معماري سنتي كوير دارند توانسته اند با تصفيه، تلطيف و خنك سازي بادهاي خشن و تند كويري زمينه هاي زندگي مفرح را در بستر خشك اين خطه به وجود آورند، اين مقاله با بررسي نقش و كاركرد بادگير به عنوان يكي از روش هاي سنتي پايدار معماري كوير، سعي در شناسايي يكي از لايه هاي پايداري محيطي گذشته ايران به عنوان شاخصه اي از توسعه پايدار دارد، اين تحقيق كه حاصل مشاهدات عيني و مطالعات اسنادي است به صورت تحليلي – توصيفي به تشريح موضوع مي پردازد، نتايج اين پژوهش نيادي بوده و هدف در كشف ماهيت اشياء و روابط بين متغيرها دارد، از نظر فرآيند اجرا كيفي است و مقصود نهايي، شناخت تأثيرات كيفي متقابل متغيرها بر يكديگر مي باشد.