مقاله حاضر با هدف بررسی نقش حیاط مرکزی در دستیابی به معماری پایدار در خانه های سنتی اردبیل نگارش گردیده است. روش پژوهش بر مبناي مطالعه توصيفي _ پيمايشي، بررسي نقشه ها و جمعيت آماري خانه های سنتی شهر اردبيل بوده است. جامعه آماری این پژوهش 10 مورداز خانه های دوره قاجار اردبیل كه بيشترين نقش را در دستیابی به معماری پایدار داشته اند مي باشند و بدليل فقدان مطالعات پژوهشي بر آثار معماري سنتي اردبیل،‌ انجام چنين پژوهشي الزامي به نظر مي رسد. در اين مقاله به معرفي حیاط خانه هاي سنتی دوره قاجار واقع در شهر اردبيل پرداخته شده كه با وجود معماری در خور توجه،‌ تاكنون ناشناخته مانده است. اطلاعات به دست آمده از اين پژوهش به درك اهميت نقش معماري بومي در ايجاد رويكرد پايداري در معماري منجر مي شود. نتایج حاصل از پژوهش، حاکی از نقش محوری و اساسی فضاهای باز حیاط مرکزی در خلق معماری بومی پایدار شهر اردبیل است. یعنی ساختار حیاط مرکزی نه تنها خودش پایداری محور است بلکه بستر تحقق پایداری در معماری بومی به مدد این ساختار فراهم شده است. پايداري به معني ايجاد فرآيندي قابل تكرار مي باشد و مفهو مي است كه بيشتر به عنوان اندازة ارزش يك روش به كار برده مي شود . با اين نگرش، درك اصول و ارزشهاي تكرار پذير معماري بومي، بسيار با ارزش مي باشد.