امروزه جمعیت کشورهای جهان با روندی رو به رشد به سرعت در حال افزایش است و این جمعیت برای دوام و بقای خود به مسکن، غذا و انرژی نیاز دارد، که آن را از محیط زیست طبیعی تأمین می نماید.
با توجه به مصرف بی رویه انرژی های تجدید ناپذیر و آسیب های زیست محیطی وارده از سوی انسانها، وضعیت انرژی جهان در مرحله ی بحرانی قرار دارد و از سوی دیگر کیفیت زندگی انسانها نیز رو به سوی کاهش دارد، بنابراین لزوم چاره اندیشی در این زمینه ها برای حفظ بقا و نگهداری محیط طبیعی برای نسل های آینده، بعنوان یک ضرورت مطرح است.
در نیم قرن گذشته تخریب محیط زیست و اثرات نامطلوب آن بر بشر، معماران را برآن داشته تا همگام با سایر اقشار از این تخریب جلوگیری کنند، از نمونه ی این تلاشها می توان به معماری هوشمند، معماری بیونیک و معماری سبز اشاره کرد. در معماری سبز که موضوع مقاله پیش رو است، بام سبز بعنوان رایج ترین گزینه اجرایی مورد بحث ویژه قرار گرفته است.
بام سبز، بامی است که سطح دورترین نقطه ی آن از گیاهان پوشیده شده باشد. بام های سبز دارای مزایایی از جمله زیبایی، افزایش طول عمر، تصفیه آلاینده ها، گسترش فضای سبز شهری و ... می باشند که هرکدام به تفصیل مورد بحث قرار خواهد گرفت.
مقاله حاضر بر اساس اسناد و مطالعات کتابخانه ای تهیه شده و هدف از آن بررسی تأثیر معماری سبز بر توسعه پایدار، جهت توجیه پذیر نمودن تکنولوژی بام سبز می باشد.