درمعماري بومي ايرانی به پيروي از طبيعت و خلقت ، مصالح و مواد با رعايت اصل قناعت به كا ر رفته اند و از حداكثر كارايي و توان آنها بهره گيري شده است. توجه به فرهنگ، ويژگيهاي بومي وتجربيات گذشته، بهره گيري از انرژي هاي تجديد شونده و پرهيز از بكارگيري انرژيهاي تجديد ناپذير از اصول توسعه پايدار است. يكي ازشاخصه های اصلي معماری بومي که مشارکت مردم درساخت اينگونه ازمعماری ، قابل ملاحظه است وهمچنين توجه به ارزشها و همسازی آن با طبيعت است . پايداري به معني ايجاد فرآيندي قابل تكرار مي باشد و مفهو مي است كه بيشتر به عنوان اندازة ارزش يك روش به كار برده مي شود . با اين نگرش، درك اصول وارزشهاي تكرارپذير معماري بومي، بسيار با ارزش ميباشد. رويكرد معماري پايدار نيازمند بسترسازي بومي مناسب مي باشد ولي خط مشي هاي سنتي كه منجر به ايجاد سر پناه هايي شده اند كه در طي قرن ها پايدار بوده اند، امروزه از عهدة نياز ها و منابع موجود زمان حال، بر نمي آيند، بنابراين در اينجا منظور از توجه به ويژگي هاي بومي، توجه به ارزش هاي آن مي باشد .روش اين پژوهش مبتني بر مطالعات كتابخانه اي است و رويكردي توصيفي دارد . نتايج به دست آمده از اين پژوهش به درك اهميت نقش معماري بومي در ايجاد رويكرد پايداري در معماري منجر مي شود.