در سده کنونی، با تغییرات در سبک زندگی و فرهنگ جوامع و در نتیجه افزایش فرد گرایی، توجه به فضاهای عمومی شهری به عنوان فضاهایی که می توانند مکان تعاملات اجتماعی و محلی برای انواع فعالیتها و مناسب برای تمامی اقشار و گروههای جامعه باشند، ضروری به نظر می رسد. یکی از مهمترین ویژگی های فضاهای عمومی، اجتماع پذیری آن برای تمامی اقشار و گروه های اجتماعی است و وقوع تعاملات اجتماعی در آنهاست. اجتماع پذیری که مبتنی بر حضور مردم در فضاهای شهری و تعاملات اجتماعی بین آنهاست، بر پایه نیاز انسان به حس «تعلق اجتماعی» و «بودن با دیگران» قرار دارد به نظر، فضاهای عمومی ما این قابلیت را برای عموم مردم، در حد مطلوب دارا نیستند و در نتیجه این امر زمینه ساز پژوهش محقق در ارتباط با موضوع اجتماع پذیری فضاهای عمومی شد. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی توصیفی است و در این پژوهش سعی بر آن است تا با مطالعات انجام شده به فاکتورهای کالبدی مؤثر جهت افزایش اجتماع پذیری فضاهای عمومی دست یافته شود.