امروزه علوم نظري بر شيوه هاي تحليل علوم تجربي استوار است. در حقيقت، علوم برخاسته از قوانين طبيعت، همچون فيزيك، زيست شناسي و ... مبناي علوم و هنرهايي مانند معماري شده اند. بسياري از معماران جديد، بخصوص پيروان ديدگاه هايي همچون آشوب و فراكتال، از علوم تجربي و طبيعي استنتاج معماري مي كنند، لذا بايد واسطه هايي پيدا كرد تا جزئيات علوم تجربي را كلي كنند و كليات را در جزئيات معماري بياورند. براي يافتن اين واسطه ها بايد سير از جزء به كل و ازكليات به جزئيات در معماري انجام شود .نتايج طبيعت نبايد مستقيما در معماري طرح شود، بلكه در معماري بايد به برداشت هايي كلي از علوم و قوانين طبيعت ارجاع كرد. فرايند از جزء به كل و از كل به جزء در خلق معماري، اگر با اصول بر گرفته از آموزه هاي طبيعت توام باشد، نتايج پايداري را در محصولات معماري به وجودخواهد آورد. لذا مطالعات ساختاری و راهبردی در حوزه سازه و شناخت رهیافت ها در وادی طبیعت نیز جز این طریق میسر نبوده، زیرا سازه و ساختار در بطن طبیعت به طور منظم و ذاتی یافت می شود، که دراین پژوهش سعی براین است که با بررسی سازه های طبیعی، رهنمودهایی را برای خلق سازه هایی منطبق با طبیعت و اصول پایدار دریافت کرده و زمینه ساز شویم.