شهر به عنوان واقعیت اجتماعی، مکانی است، که انسان آن را برای بقاء و زیستن خلق نموده است. داشتن شهر زیبا و خلاق نهایت آرزوی دیرینه هر فرد و اجتماع است. شهر زیبا، انعکاس فرهنگ و هویت شهروندان در طول حیات شهری است. امروزه مطالعات زیادی را بسیاری از اندیشگرایان شهری در رابطه با داشتن شهر بی دغدغه و عاری از دلمشغولی انجام داده اند، که چندان کارآمد نبوده، و این گره خوردگی بصری و آسایش محیطی به بار ننشست. زشتی و نازیبایی برخی از شهرها، احساس سرزندگی شهری را از شهرها دور نموده، و باعث گردیده شهروندان به محیط شهری بیرون چندان رغبت و تمایل نشان ندهند. عدم وجود شهر زنده و پویا، بی ثباتی برخی از مسؤلان و متولیان شهرها به بازپیرایی شهر، نبود فضاهای مکث و خاطره های جمعی، عدم وجود استفاده از کارشناسان شهری و ... روز به روز بر حقارت شهرها افزوده است. امید است متولیان شهرها گام مطلوبی برای استغنای ادبیات چهره آرایی کشور بردارند تا پایانی باشد بر معمای سیمای زمخت و منظر درهم. نتیجتاً چيزي به نام هويت وجود دارد كه شهر را مي سازد. هویت قلب تپنده شهرهاست، این که چرا بعضی از شهرها هویت ندارند، و بحث هویت بخشی در شهرها فراموش شده، عنوان سوالی است که نگارنندگان در جهت پاسخ گویی به آن خواهند برآمد. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. پر واضح است که کنکاش پیش رو هدفی جز ساماندهی منظر شهری ندارد، دغدغه این جستار این است، که متولیان شهرها، علی الخصوص کارشناسان زیباسازی، به هویت شهرها احترام گذاشته تا غرور شهرها از بین نرود، و شاهد شهرهای مرده نباشیم.