همانطور که می دانیم فرهنگ و روابط اجتماعی رایج در یک جامعه، معماری آن جامعه را تحت تاثیر خود قرار می دهد و جدا از مباحث محیطی، در ساخت و ساز و معماری اثر مطلوب داشته و آن را خاص تر می کند. این پژوهش محدوده ی مشترک بین معماری و جامعه است. در این تحقیق فضای عمومی به عنوان ظرفی برای روابط اجتماعی در هر سطح ، و افراد جامعه و روابط اجتماعی به عنوان عناصر شکل دهنده ی آن فرض شده اند. ویژگی هایی نظیر ایجاد هویت در فضا، ایجاد حس مکان و تعلق به فضا، انعطاف پذیر کردن و افزایش کیفیت فضا می توانند در پایداری فضا موثر باشند. پایداری اجتماعی نقش مهمی در یافتن راه حل هایی برای تاثیر متقابل گروههای اجتماعی بر هم ایفا می کند. طراحی پایدار می تواند منجر به شکل گیری معماری پایدار شود، سپس با استفاده از اصول پایداری اجتماعی و با بررسی ارتباط بین این رویکرد و فضای عمومی بستری در شهر برای ایجاد روابط و فعالیتهای اجتماعی و ترویج فرهنگ و هنر، با هدف نیل به اجتماعی پایدار، ایجاد کند. این تحقیق به روش کیفی انجام شده است.