متأسفانه علیرغم پیشرفت دانش و توان مهندسی و تکنولوژی ساخت، هیچکدام نتوانسته است در بالا بردن کیفیت فضاها و ارزش¬های معماری متناسب با زندگی انسان معاصر کمک شایانی کند؛ به گونه¬ای که فضاهای معماری امروز به فضاهایی تک بعدی و فاقد معنا تبدیل شده¬ و کیفیات یکسانی پیدا کرده¬اند. علاوه بر این، تکنولوژی موجب شده، بر خلاف تفاوتهای فرهنگی، اقلیمی، بومی که در محیط موجود می¬باشد، بناها در نقاط مختلف کشور یکسان شده¬ و آنچنان تفاوتی با هم نداشته باشند. این موضوع، موجب تقلیل کیفیت فضاها گشته و باعث شده، فضاها آنچنان دلچسب و مطبوع نباشند و کیفیت فضاها از بین برود؛ درحالیکه با دقت در مسکن سنتی ایرانی که بر اساس تکنولوژی بومی شکل گرفته است به این موضوع پی می-بریم که می¬توان با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه، حال و هوا و کیفیت¬های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا بوجود آورد.
یکی از راه¬های دست¬یابی به این کیفیت¬های از دست رفته، رجوع به تکنیک¬ها و روش¬های ساخت است که با توجه به جزئیات، مصالح و همچنین هم¬نشینی آنها و ترکیب مناسب اجزاء بتوان به سمت کیفیت مطلوب در خانه معاصر رسید. این کیفیات در معماری بومی ایرانی تجلی پیدا کرده است که در صورت توجه به آن می¬توان در طراحی مسکن امروز از آن استفاده کرد. بدین منظور در این مقاله با یک مطالعه اکتشافی نسبت به موضوع اصلی؛ بوم، به تکنولوژی و معماری بومی پرداخته و در ادامه پتانسیل¬های تکنولوژی¬های بومی مورد بررسی قرار گرفته و تأثیر آن بر فضا بررسی می¬گردد. این مقاله سعی دارد با شناخت پتانسیل¬¬های معماری بومی که در تکنولوژی¬های بومی نهفته، به ارائه راهکارهایی جهت طراحی فضایی با کیفیت و هویت ایرانی دست یابد. در پایان، در این مقاله به این نتیجه می¬رسیم که تکنولوژی یکی از عناصر اصلی کیفیت دهی در طراحی مسکن ایرانی است و باید به روشهایی که در این مقاله به اجمال ذکر می¬شود، توجه گردد.