مشربیه و ارسی دو عنصر کالبدی و فضایی در معماری خانه های عربی و ایرانی در سرزمین های اسلامی می باشد که نقطه عطف وجه تمایز خانه های مختلف این دو منطقه از یکدیگر می باشد . این دو عنصر کالبدی و فضایی علاوه بر آنکه پاسخ دهنده به وجوه مختلف نیازهای عملکردی انسان بوده از سویی پاسخ دهنده به وجوه نیازهای آرامشی و وجوه نیاز های زیبایی شناسی می باشد .
این مقاله در پی آن است که با نقد بینش و نگاه سکولار حاکم بر انسان معاصر و به تبع آن بر معماری معاصر؛ رجوع معماری بومی مناطق نسبت دهد. چرا که این معماری به دلیل تداوم در طول حیات خود سابقه عقل تاریخی ، در معرض آزمون و خطا های بسیاری در طول تاریخ قرار گرفته است که نتیجه آن توانسته به راهکارهایی دست یابد که پاسخ دهنده به وجوه مختلف نیازهای متفاوت مخاطبین در گذر زمان بوده اند و در عین حال که در پاسخ به نیازهای آسایشی و عملکردی انسان بوده ، در درون خود توانسته اند به نیازهای آرامشی و وجوه زیبایی شناسی انسان نیز پاسخگو باشند.
این مقاله در نظر دارد با معرفی هر یک از از این دو عنصر کالبدی و فضای در معماری کشورهای اسلامی و بررسی اشتراکات و افتراقات آنها به برسی جامعیت نگاه در رویکرد معماری اسلامی و بومی بپردازد و اینکه این معمار چگونه می تواند با نگاهی جامع در زندگی و به تبع آن ر معماری دست یابد که در عین حال که به نیازهای آسایشی انسان جواب می دهد پاسخگو به نیازهای آرامشی و زیبایی شناسی انسان نیز باشد .