چکیده
در کشور ایران به رغم وجود ژئومورفوسایت¬های متنوع یا مکان¬های ژئومورفولوژیک ویزه¬، در زمینه ارزیابی قابلیت این چشم¬اندازها و جنبه¬های برنامه¬ریزی آن همواره یک خلاء بزرگ در روند پایدار و نظام¬مند آن¬ها احساس می¬شود. شهرستان دلیجان به عنوان یک نمونه کامل دارای ژئوسایت¬های در خور توجه و بکری است که به عنوان یک ناحیه مستعد به منظور توسعه پایدار گردشگری قلمداد گردد. در این پژوهش سعی بر آن است که با به کارگیری مدل ژئومورفوتوریستی رینارد مناسب¬ترین مکان¬های ویزه¬ی ژئومورفولوژیکی در زمینه توسعه پایدار گردشگری ارزیابی و برگزیده شوند. مدل مورد استفاده بر دو موضوع ماهیت علمی و مکمل همراه با ارائه زیر معیارهای مختلف تأکید می¬کند. نتایج نهایی حاصل از ارزیابی ژئومورفوسایت¬ها بر طبق روش رینارد حکایت از قابلیت¬های بیشتر سایت¬های غار چال نخجیر و آبشار گیسو جهت توسعه گردشگری است. بر طبق نتایج به دست آمده در مجموع سایت غار چال¬نخجیر بالاترین امتیاز را کسب کرد به طوری که از نظر معیارهایی چون ویژگی¬های ژئومورفولوژیکی، نحوه دسترسی و به ویژه میانگین ارزش گردشگری بیش-ترین قابلیت گردشگری پایدار را داراست. ضرورت شناخت ظرفیت¬های محیطی و میزان پایداری که موضوعی محوری در برنامه¬ریزی¬های محیطی است از ساختار روش¬شناسی و نتایج حاصله قابل برداشت است.