چكيده
تداوم بقاء انسان در گرو تعاملات اجتماعی است و شهر به عنوان بستر زیست آدمی می‌بایست مملوء از عرصه‌های جمعی برای این تعاملات باشد تا پایداری و تداوم در آن جریان يابد. آنچه از شهر در ذهن باقی می‌ماند و درک می‌شود، مجموعه‌ای از عرصه‌ها و فضاهای جمعی با مقیاس و عملکردهای مختلف بهم پیوسته است که ساختار فضایی شهر را شکل می‌دهد و با توجه به اقتضای هر دوره از زیست بشری در آن نقشی را ایفا می‌کند. به تعبیری دیگر مسکن عرصه تعاملات وکوچک‌ترین واحد اجتماعی(خانواده) می‌باشد و در مقابل فضاهای جمعی در شهر عرصه تعاملات اجتماعی شهروندان محسوب می‌شوند. حال چرا برخی از شهرها، مملو از فضاهای جمعی سازمان یافته است و هنوز احساس کمبود فضاهای جمعی در آنها حس می‌شود و برخی از شهرها از وجود یک فضای جمعی مناسب بی نصیبند و تلاشی هم در جهت بر طرف کردن این موضوع در آن وجود ندارد، سوالاتی است که باید به آنها پاسخ داده شود.
در این مقاله ضرورت توجه به فضاهای جمعی، تاریخچه فضای جمعی، عوامل موثر در شکل‌گیری فضای جمعی و تاثیر تعالیم اسلامی بر شکل گیری این اماکن و در نهایت توصیه‌های لازم برای بهبود وضعیت کنونی مطرح می‌گردد.