استفاده از ترسیمات هندسی در هنر و معماری ایران سابقه ای طولانی دارد. طرحمایه های هندسی مخصوصاً پس ازاسلام، برای معین کردن اندازه های بنا و به دست آوردن تناسبات مطلوب مورد استفاده قرارگرفته است.معماري اسلامي - ايراني در فرهنگ تشيع ميراث گران قدري است كه از نسل‎هاي گذشته به يادگار گرفته‎ شده و نمونه‎هاي ارزشمند آن در نظام برنامه‎ريزي، طراحي و مديريت شهرهاي تاريخي ايران به خوبي قابل مشاهده و بازشناسي مي‎باشند. رابطه معماري و شهرسازي ايراني – اسلامي با مبناي نظري، اصول فقهي اسلام، و آيات كتاب آسماني و كلام وحي، گنجينه‎اي ارزشمند در هدايت و توسعه معماري و شهرسازي معاصر ايران خواهد بود. مروري بر تجربه‎هاي عملي و پايه‎هاي نظري آن‎ها در حوزه‎هاي معماري و شهرسازي و مديريت شهري نشان‎دهنده آن است كه تبين رابطه اصول نظري و مشخصات كالبدي از پيش‎نيازهاي تحقق و اجرايي‎شدن يك سبك و گرايش معماري است؛ بر مبناي چنين رويكردي است كه مي‎توان موضوع مورد نظر اين پژوهش را در بستر آيات قرآني و تفاسير معتبر مورد تحليل و بررسي قرار داد. روش تحقيق مورد استفاده در اين مقاله، روش استدلال منطقي است. پس از ترسيم چارچوب نظري پژوهش، منابع علمي و تخصصي با روش مقايسه‎ تطبيقي تحليل شده، فرصت‎ها و چالش‎هاي حاصل از آن به بحث گذاشته مي‎شود. اين پژوهش نيازمند برخوردي كيفي است ازاين رو بر مبناي پارادايم آزادپژوهي و با استفاده از منابع كتابخانه‎اي در روند مقاله استفاده خواهد شد.