اندیشه، آرمان و احساسات انسان ایرانی همواره در جستجوی راهی برای ارائه خود به محیط پیرامون بوده است. هنر در این میان رسانه ای کم نظیر و قدرتمند است. ابعاد منشور هنری ایرانیان شامل موسیقی، نقاشی، شعر و داستان و البته معماری و شهرسازی در کنار بعدهای دیگر، معبری مؤثر در انتقال مفاهیم به مخاطب ملی و جهانی بوده است. بی گمان ابعاد این منشور بی ارتباط با هم نیستند و در کنار هم، نور خرد ایرانی را ساطع می‏کنند. آنچه مد نظر این مقاله است؛ توجه به اشتراکات و بر هم کنشهای دو بعد برجسته یعنی شعر و هنر شهرسازی ایرانیان است. جستجو در این مجال، زوایای ظریفی از ارتباط این دو هنر را می نمایاند. فضای شهری مجموعه ای از حالات اقتصادی، اجتماعی و تقدس را در بر می‏گیرد و هنر شعر هم شامل قابلیتهای معنوی همچون تشبیه، استعاره، تشخیص و موارد مشابه در کنار قابلیتهای ظاهری همچون وزن و واج آرایی است. در این مقاله اشاره خواهد شد که در دوران معاصر، چگونه این دو هنر در انتقال اندیشه های ایرانیان در قالب فضای شهری، در کنار هم بوده اند و به بروز خلاقیت یکدیگر کمک نموده اند، در چه مقاطعی از هم فاصله گرفته اند و چگونه با ظهور عصر سیمانی شهرسازی، در تقابل با یکدیگر برخاسته اند.