توجه به آموزش معماری ریشه و سرچشمه بالندگی و پیشرفت در زمینه معماری و به دنبال آن در کل عرصه های اجتماعی است ؛ چرا که معماری میتواند بر همه ابعاد انسانی و اجتماعی تاثیر منفی و مثبت بگذارد. در ایران مقوله آموزش معماری امری تاریخی و پیچیده است و پیرو آن مقوله آموزش معماری پایدار نیز پیچیده و همراه با کاستی هایی است که در دوران معاصر به دلیل رشد سریع علم، این کاستیها بیشتر خود را نشان داده اند. در این تحقیق تلاش شده است که آموزش معماری پایدار در سیستم آکادمیک ایران مورد بررسی قرار گرفته و دروس ارائه شده در دانشگاهها که به طراحی معماری پایدار مرتبط هستند سنجیده شوند.. در این تحقیق به جستجوی این فرضیه بوده ایم که علت غالب فاصله بین معماری نوین و معماری پایدار در ایران را میتوان در سیستم آموزش پیدا کرد و در پی پاسخ به این سوال بوده ایم که آیا سرفصل های ارائه شده در مقطع کاشناسی و کارشناسی ارشد و محتوای این دروس برای رسیدن به پایداری در معماری امروزه ایران مناسب و کافی هستند یا خیر؟ شیوه این تحقیق کتابخانه ای میباشد.