امروزه، اكثر شهرها به فضاهايي جهت عبور و مرور اتومبيل‌ها تبديل شده‌است. بي‌اهميت بودن نسبت به فضاهاي زيست در محيط‌هاي شهري و بي مكاني انسان امروزي در ساختار شهري نشان از اين امر دارد كه انسان معاصر از بي‌مكاني و حس تعلق به مكاني كه در آن زندگي ‌مي‌كند، رنج مي‌برد. اين‌چنين است كه ساكنان شهري هويت و تعاملات اجتماعي خويش را با محيط از دست داده‌اند. با توجه به اين‌كه تجربه حس مكان عامل اساسي در جهت ايجاد فضاهاي ماندگار شهري ، ايجاد هويت و معنادار شدن محيط زندگي انسان و افزايش مشاركت و تعامل اجتماعي در فضاهاي عمومي شهري مي‌باشد؛ انگيزه‌اي مضاعف در جهت توجه به اين كيفيت در فضاي شهري را باعث مي‌گردد. در اين راستا افزايش كيفياتي كه موجب تشويق پياده به ماندن در فضا شود، از نخستين اقدامات عملي در اين راستا است و آثار مثبت فراواني در ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي و زيست‌محيطي به‌دنبال دارد، بنابراين مكان‌سازي بيشتر به دنبال ارتقاي نقش مكان‌هاي عمومي پايدار با هويت خاص، مطابق با نيازها و خواسته‌هاي انساني و دربرگيرنده فعاليت‌هاي اجتماعي در جوامع محلي است كه از اهداف اصلي طراحي شهري مي‌باشد. در اين مقاله حس مكان در راستاي اصول پياده مداري به عنوان يكي از كيفيات مهم فضاهاي شهري در ايجاد حس مكان و دلبستگي به مكان مورد توجه قرار گرفته است.
مقاله حاضر با رويكردي توصيفي-تحليلي بر آن است تا با بررسي پديده مكان، به امكان احراز و بازخواني حس مكان ‌توسط گسترش انگيزه‌ي پياده‌مداري برسد. در نهايت سطوح مختلف عوامل تشكيل دهنده آن و همچنين چگونگي تأثير اين عوامل را با ارائه راه‌كارهايي در جهت ارتقاء فضا به مكان شهري بيان مي‌كند.