بسیاری ازاتفاقات نظیر روابط اجتماعی ، وقایع شهری و حمل و نقل شهری از طريق شبکه های خيابانی صورت می‌پذيرد . بطوري که هر يک از اين شبکه ها به نوبه خود دارای ارتباطات مکانی با ساير شبکه های مجاور بوده و در مجموع يک چيدمان مکانی را تشکيل می‌دهند. نوع و وضعيت اين ارتباطات مکانی، ساختار مکانی شبکه مزبور ناميده می‌شود. بر اساس اين ديدگاه، ساختار مکانی يک شبکه را می‌توان قيدی مکانی برای حرکت و مسيريابی افراد در شبکه در نظر گرفت که می‌تواند بر نحوه شکل‌گيری الگوی حرکتی آنها تأثيرگذار باشد. این ساختار و پیکره بندی در دوره ی زمانی ، فرهنگ های و اقلیم های گوناگون متفاوت جلوه میکنند.در تحقيق حاضر سعی شده است تا چگونگی تأثيرگذاری شبکه خیابانی بر میزان کارآیی بافت های گوناگون شهری مورد ارزيابی قرار گيرد و معیاری نوین در راستای تعیین اهمیت و میزان کارایی هر خیابان در سیستم حمل و نقل شهری ارائه گردد . برای تحلیل داده های مذکور و تحلیل سازمان فضایی بر اساس پیکربندی شبکه های خیابانی از مدل Space Syntax استفاده شده است . با توجه به بررسی های انجام شده در این پژوهش ساختار و پیکره بندی شبکه های شهری را میتوان عامل اساسی در تعیین کارایی آن دانست اما این بدین معنا نیست که تنها با ساختار مناسب میتوان شبکه ای کارآمد را همراه داشت . کارایی معابر به نوعی متاثر از مجموعه عواملی چون تقاضا ،کشش ترافیکی و در نهایت ساختار و پیکره ی معبر به عنوان تعیین کننده ترین عامل است . لیکن از اهمیت نوع پیکره و مورفولوژی معابر نمی توان چشم پوشی نمود . در این پژوهش به بررسی پیکره ی دو بافت متمایز (محله رکنی و حاجی همدان)یکی بافت تاریخی و دیگری بافت نوساز پرداخته ایم . درمشاهدات انجام شده دیده میشود که بافت های کهن با توجه به پیکره ی شهری از تنوع بالاتری در نوع فعالیت و سفر های شهری برخوردار می باشند در مقابل بافت های جدید نظیر محله رکنی با ساختار شطرنجی و ساده ی خود از این تنوع بی بهره اما شدت سفر و فعالیت ها و تکرار آنها در این محدوده بیشتر رخ میدهد در نتیجه بافت های کهن از خوانایی، تنوع بالاتری برخوردار می باشند لیکن در مواجه با فعالیت حمل و نقل به علت نفوذناپذیری ضعیف عمل می نمایند.