در بین فضاهای معماری، طراحی هیچ فضایی مانند مراکز درمانی از اهمیت بالایی برخوردار نمی باشد. امروزه در طراحی بیمارستان، عملکردگرایی بخش عمده ای از تفکّر طرّاحی را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجّه به کیفیّات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن بر روند درمان بیماران، و کاهش اضطراب در آن ها نقش کمتری را ایفا میکند. هدف از انجام این مطالعات، تغییر نگرش در طرّاحی مراکز درمانی می باشد، به طوری که بتوان به محیط یک بیمارستان به عنوان یک محیط شفابخش نگریست. هدف از طرّاحی محیطی شفابخش این است که یک بیمارستان بتواند با ایجاد شرایط مطلوب از بیماران و خانواده هایی که در شرایط روحی نامناسب همراه با ترس و اضطراب قرار دارند، حمایت نماید. گذراندن ساعتهای طولانی در محیط های درمانی معمولاً برای بیماران، ملاقات کنندگان و پرسنل، تجربه ای تنش زا است . هر تلاشی در راستای کاهش این تنش، نتیجه¬ی مثبت در روند درمان و افزایش کیفیت این فضاها در پی خواهد داشت. دسترسی به فضای سبز و مناظر طبیعی فضای بیرون می تواند در کاهش استرس و بهبودی بیماران تأثیر بسزایی داشته باشد. در طرّاحی مراکز درمانی همچون سایربناهای معماری، نباید بعد کمّی پروژه، بعد کیفی آن را تحت تاثیر قرار دهد، بلکه باید بتوان با شناسایی و استفاده از پتانسیل های مولفه های کیفیّت محیط، در راستای بهبود روند درمان قدم برداشت. پژوهش های فراوانی در راستای تعیین نقش محیط بر کیفیّت درمان و کار پرسنل صورت گرفته است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی و ارائه ی راهکارهایی در رابطه با طرّاحی فضای سبز فضای بیرون در بیمارستانها و مراکز درمانی است که بتواند در ارتقاء کیفیّت محیطی آن ها مؤثر واقع بوده و در نتیجه باعث تسریع در روند بهبود بیماران شود. روش تحقیق برای انجام این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی خواهد بود.