نظریه های مبتنی بر منطقه گرایی و جهانی شدن تاثیرات قابل توجهی بر تغییر معماری و شهرسازی معاصرداشته اند. منطقه گرایی به عنوان رویکردی که تعامل زیادی با بستر فرهنگی بوم دارد سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و در مقابل آن رویکرد جهانی اثر معماری را به اثری فرامکانی مبدل می سازد. این مهم در کشورهای در حال توسعه از اهمیت بالاتری برخوردار است زیرا از یک سو در تعامل با کشورهای توسعه یافته گرایش ویژه ای نسبت به جهانی شدن دارند؛ از سوی دیگر پیوندهای هویتی ایشان را به اعتنا به معماری برگرفته از بوم دعوت می کند. از ديدگاه تئوري انتقادي، بايد به فرهنگ محلي نه به عنوان موجوديتي تغيير ناپذي، بلكه به عنوان روندي نگرست كه امروزه بوده و مستعد پرورش است .هدف این استفاده از پارادایم های منطقه گرایی در رابطه با فضاي آموزشی در جهت تقویت نقش این فضاها دریادگیري و آموزش استفاده کنندگان است و در نهایت استخراج عوامل مطلوبیت فضاهاي این محیط ها با استفاده از تحقیقات و اقدامات به عمل آمده می باشد.در این مقاله سعی بر آنست که با معرفی یک پروژه شاخص که با نگرش پایداري فرهنگی و اقلیمی طراحی شده، به ابعاد گوناگون و اهمیت پایداري فرهنگی از منظر منطقه گرایی انتقادي پرداخته شود.