در ادبيات معماري معاصر، رويكردهاي مختلفي در برگيرنده ي چالش رابطه ي فرهنگ و معماري اند. رويكردهايي كه عمدتا در حوزه ي عام بحث اجتماع قرار دارند و زير مجموعه ي ايده هاي اوليه زمينه و ارتباط هستند. برخي از اين رويكردها عبارتند از: زمينه گرايي، سنت گرايي و سنت گرايي جديد، بومي گرايي و بومي گرايي جديد، تصوير گرايي، انسان گرايي و... از ميان اين رويكردها ، منطقه گرايي با تعريف، "به عاريه گرفتن شكل هاي سنتي جهت تامين اهداف كاركردي" بستر مناسبي را جهت طرح بحث تعامل معماري و بستر فرهنگي به ويژه با نگرش به معماري مدرن فراهم آمده اشت. در اين پژوهش سعی بر ان شده تا با در نظر گرفتن پارادایم های منطقه جنوب ایران به بررسی دو نمونه از مدارس استان هرمزگان پرداخته و بررسی شوند. هدف این پژوهش، استفاده از پارادایم های منطقه گرایی در رابطه با فضاي آموزشی در جهت تقویت نقش این فضاها دریادگیري و آموزش استفاده کنندگان است . فضاهای آموزشی باید به گونه اي طراحی، اجرا و مدیریت شود که در جهت هدف اصلی آن یعنی آموزش قرار گیرد. در این رابطه توجه به مختصات طراحی و دستیابی به الگوهای معماری منطقه و استفاده از آن در طراحی به صورت پارادایم های منطقه گرایی انتقادی استخراج گردیده و مورد بررسی قرار گرفته است . اين مقاله به روش تحليلي – توصيفي است و از شيوه ي اسنادي استفاده شده است ، با مقایسه پارادایم های بکار گرفته شده منطقه در فضاهای آموزشی بتوان به بازآفرینی هویت منطقه در محیط آموزشی پرداخته شود.