درادبیات معماری معاصر،رویکردهای مختلفی دربرگیرنده ی چالش رابطه ی بستر ومعماری اند.رویکردهایی که عمدتا در حوزه ی عام بحث اجتماع قرار دارندوزیرمجموعه ی ایده های اولیه زمینه وارتباط هستند از میان این رویکردها،منطقه گرایی بستر مناسبی راجهت طرح بحث تعامل معماری وبستر طرح به ویژه با نگرش به معماری مدرن فراهم آورده است .ازدیدگاه تئوری منطقه گرایی انتقادی،باید به فرهنگ محلی نه به عنوان موجودیتی تغییرناپذیر،بلکه به عنوان روندی نگریست که امروزه بوده و مستعد پرورش است. روش تحقیق در این رساله روش توصیفی- تحلیلی است و از شیوه اسنادی استفاده شده است . در این مقاله سعی بر آن است تا به تشریح گسترده تئوری منطقه گرایی و رویکردهای مختلف آن از طریق معرفی نمونه ها و مصادیق پرداخته و راهکارهای عملی این تئوری در راستای دستیابی به معنا و احیای مجدد مکان در معماری ارائه گردد.