دلبستگی به مکان، نقطه تلاقی عناصر کالبدی، فعالیت ها و مفاهیم ذهنی نسبت به مکان است. این حس دلبستگی موجب تبدیل فضا به مکانی با ویژگی های حسی و رفتاری متفاوت و خاص برای افراد می شود. پاسخگویی به نیازهای اجتماعی انسان و تامین فرصت های لازم برای کسب تجارب اجتماعی وی، مستلزم وجود فضا و قرارگاه کالبدی است و مکان های عمومی ظرفیتی عظیم در پاسخ به این جنبه از حیات انسان در جوامع شهری محسوب می شود. نیاز انسان به تعامل عاطفی با مکانی که در آن زندگی می کند، از جمله مهم ترین ابعاد رابطه انسان و مکان است که باید مورد توجه معماران، طراحان و برنامه ریزان شهری قرار بگیرد. از این رو این پژوهش ابتدا به بررسی عوامل گوناگون موثر بر ایجاد دلبستگی مکانی می پردازد و سپس با تحلیل نیازهای کالبدی، فعالیتی و اجتماعی انسان در فضاهای جمعی مجتمع های مسکونی، راهکارهایی برای پاسخگویی معماران و طراحان شهری به نیازهای عاطفی و حس دلبستگی انسان در قبال مکان با تمرکز بر پایداری حیات جمعی ارائه می شود.