اغلب مناطق حاشیه از خدمات عمومی نظیر فضاهای آموزشی، بهداشتی و درمانی، فرهنگی و... محروم هستند. فضاهای عمومی کوچه های تنگ، باریک، طولانی و تاریک تعریف شده و در مواقع ضروری امدادرسانی را دچار مشکل می سازد و باعث تشدید بروز جرم می شود. گستردگی حاشیه نشینی در شهرها، چهره بسیار زشت به سیمای شهر داده و موجب شده که بخش هایی از شهرها به صورت روستای بزرگ خودنمائی نماید. طبیعی است افزایش لجام گسیخته جمعیت شهرنشینی و وجود حاشیه نشینی باعث افزایش رویکرد به مادی گرایی، کجروی، بی عاطفگی و بروز بزهکاری می گردد و از آنجا که در حاشیه شهرها افراد شناختی از یکدیگر نداشته و در نتیجه کنترل و نظارت اجتماعی بر عملکرد آن ها از میان رفته است موجب شکل گیری نابهنجاری می شود. بدین ترتیب حاشیه نشینی بعنوان یک بستر ارتکاب جرم، مجرمان را به سمت خود جذب می کند. حاشیه نشینی با جرم رابطه مستقیم و نزدیک دارد. تنوع، تجمل و اختلاف فاحش و گسترده طبقات اجتماعی ساکن شهر، گرانی و سنگینی هزینه های جاری زندگی موجب می شود تا مهاجران غیر متخصص که درآمد آنان کفاف مخارج شان را نمی دهد، به منظور برآوردن نیازهای خود دست به هرکار غیرقانونی بزنند و به دلیل بافت نامناسب و محیط طراحی نشده محیط ناامن بوجود می آید که خود باعث جذب افراد مجرم میشود. در چنین مناطقی به لحاظ از بین رفتن ارزش های انسانی، کجروی های اجتماعی سریعا رشد می کند و اعمالی چون دزدی، اعتیاد، قاچاق، فحشا و نظایر آن گسترش می یابد. تحقیقات نشان داده است که زندگی حاشیه نشینی با افزایش جرم زایی رابطه مستقیم و نزدیکی دارد و گاهی این رابطه دو سویه است؛ یعنی حاشیه نشینی و جرم علت و پیامد یکدیگرند.