يكي از پایدارترین فرايندهاي جامعه بشري فرايند شهرنشيني بوده كه در سده بيستم شتاب بيشتري يافت و رشد آن در سده بيست و يكم به حدي رسيد كه پديده‌اي تحت عنوان شهري شدن جهان به وجود آمد.انسان به عنوان اصلی ترین عامل در شهر که کلیت شهر از ابتدا از حول او ،خواست ها و نیازهایش شکل گرفته،مدت های مدیدی است که در بحث طراحی و برنامه ریزی شهری به فراموشی سپرده شده است،در مقابل ماشین که زمانی برای تسهیل و ارتقای کیفیت زندگی به ویژه زندگی شهری اختراع شد، به عنصر مسلط شهرها تبدیل شده است.در کشور ما ایران و در شهر های ایران فضاهای شهری تنها به عبور و مرور خودرو اختصاص یافته است و از نقش اصلی خود به عنوان فضای انسانی دور افتاده است. هدف از این تحقیق بررسی و شناخت ویژگی های شهر انسانگرا ،تبیین ارتباط بین شهر و انسان است، و سپس دستیابی به راهبرد مناسب برای طراحی شهر انسانگرا است. در این پژوهش ابتدا به شناسایی و بررسی سابقه موضوع پرداخته شده است. سپس دو محله سنتی و مدرن در شهر آمل مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفته است.آنگاه، تحلیل مطالعات انجام شده با استفاده از جداولی مقایسه ای نشان داده شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که محله سنتی اصول شهر سازی انسان گرا را رعایت کرده و در گذشته در طراحی شهرها بیشتر به آسایش و آرامش انسان ها اهمیت داده میشد و شهرها براساسی طراحی می شده که جوابگوی نیازهای اجتماعی مردم باشد اما محله جدید اصول شهر سازی انسان گرا را رعایت نکرده و فقط محلی برای رفت و آمد مردم شده است.