در فرهنگ و تفکر ایرانی،زمین ملک خداوند است و بهشت،نماد بهترین زندگی برای انسان به معنای مکانی با منطقی متعالی است،که به شکل باغی سرسبز و خرم مجسم شده است،. باغ به عنوان نمایان گر منظره ای از دنیای ایده آل بشر مطرح می شود،زیرا انسان در ابتدا بهشت را دیده و تصویری از آن درذهن خود دارد،باغ ایرانی مکانی امن است برای تأمل و تازگی روح، فضایی به غایت هندسی و منظم که از پیش طراحی شدهاست.این هندسه در انتزاع مفاهیم، مبانی و عناصر شکل‌دهنده باغ و نیز نحوه ترکیب این عناصر و اجزا نقش دارد. باغ ایرانی یکی از نیکوترین جلوه‌های صورت و معنا و برخاسته از باورهای ایرانیان است.حضور باغ در شهرهای ایرانی،وابسته به محیط،اقلیم و فرهنگ، شکلی باز و بسته دارد.باغ ایرانی در‌پی ترکیبی از عناصری چون زمین، آب، گیاهان و فضای معماری و قرارگیری در ظرف اندیشه معماری ایرانی شکل می‌گیرد. نقش آب در شکل‌گیری نخستین زیستگاه‌های انسانی پاسخی است به یک نیاز زیستی، اما وقتی فراتر از این نیاز بار فرهنگی می‌گیرد معماری پدید می‌آید و آب در زندگی انسان جایگاه هنری پیدا می‌کند.درک مفهوم آب در معماری همان درک معماری آب است.باغ دولت آباد یزد و باغ شازده ماهان کرمان دو نمونه باغ ایرانی هستند که عنصر آب درآنها خودنمایی می‌کند.توجه به عنصر آب درساخت باغ ها در زمانیکه ایرانی آب را با مشقت بدست می‌آورده است بسیار ماهرانه بوده و حال که باید آب را با صرفه‌جویی بکار برد، استفاده آب در باغ را به سمت شبکه هندسی هنرمندانه‌ای سوق می‌دهد.