برای ساختن یك بنا از نخستین مراحل تا مراحل پایانی، همواره نیازمند دانش هندسه هستیم. هندسه دانشي است كه به ويژگي ها و روابط ميان شكل ها و اندازه مي پردازد. هندسه و تناسبات زيربناي هنر و معماري ايران می باشد كه در تمامي بناهاي معروف گذشته دیده می شود. در گذشته، پیاده سازی فرم و اندازه های ساختمان با استفاده از دانش هندسه انجام میگرفت كه خود بنیان كنترل ساختمان از لحاظ زیبایی و ایستایی را بر عهده داشت. در این مقاله به بررسی جایگاه هندسه و تناسبات فضایی در شکل گیری معماری می پردازیم. از آنجا كه مبناي كار معماري « ساختن » است و براي ساختن لازم است از تناسبات و نظم دقيق استفاده شود، هندسه اهميت ويژه اي پيدا مي كند. در اين ميان آثار معاصر معماري نيز همانند آثار گذشته، از اين هنر در خود بهره فراواني برده اند. شناخت دقيق از اصول هندسي موجود در معماري ايران و ريشه هاي فكري و مباني نظري آن كه معماري اسلامي را نيز شامل مي گردد، بسيار پر اهميت مي باشد. بر اساس نتایج استفاده از ساختارهاي هندسي منظم در طراحي ها به همراه ايجاد درك هندسي با استفاده از احساس ايستايي، بيشتر از ساير مفاهيم در معماري مورد توجه قرار گرفته اند. روش پژوهش بر اساس مطالعات کتابخانه ای، میدانی و به صورت توصیفی_تحلیلی می باشد.