باغ، آرمانی ترین و خوشایندترین فضای معماری در ایران به شمار می آمده است. زیرا کمبود آب و فضای سبز در بسیاری از نواحی کشور بویژه نواحی مرکزی و جنوبی کشور، موجب می شد که باغ به عنوان فضایی سبز و آرامش بخش به شمار آید و همچنین محیطی دلچسب برای گذراندن اوغات فراغت و حتی سکونت قلم داد شود. تنوع اقلیمی و جغرافیای پهناور ایران موجب شده که گونه های مختلفی از باغ در طول تاریخ شکل بگیرد. باغ هاي ايراني که بر اساس برخي از اسناد موجود، پيشينه آن ها حداقل به دوران هخامنشي مي رسد همواره و در طول تاريخ ايران ويژگي ها و اصولي عام و اساسي داشتند که آن ها را از ساير باغ ها در سرزمين هاي ديگر متمايز مي سازد. برخي از اين اصول مانند طرح چهارباغ و کاربرد شبکه هاي شطرنجي همواره در طراحي انواع باغ هاي ايراني استفاده مي شده است.در این مقاله سعی بر این است که به بررسی الگوی چهار باغ پرداخته شود، بدین صورت که ابتدا تعریفی از باغ و مفهوم چهار باغ را بیان نموده، سپس بررسی ریشه های شکل گیری چهار باغ پرداخته و در نهایت الگوی چهار باغ را در دوره های مختلف تاریخی(قبل و بعد از اسلام)بررسی خواهد شد.